Website van Joggingplusdeerlijk

Op de ‘klap’stoel met Monique en André

In een tijd waar het mondkapje ons leert lachen met de ogen, hopen wij dat de wereld om ons heen vlug terug kan veren in haar oude vorm. We zijn vandaag te gast bij Monique Ravelingien en André Naessens uit de Tulpenlaan 18.  Dankzij  ons covid safe ticket kunnen we de ‘klap’stoel eindelijk ten huize van… afnemen. Deze keer moeten we ons niet behelpen met email of whatsapp.   Onze ‘klap’stoel is nu de gezellige koffietafel bij Monique en André. Niettegenstaande de strenge afstandsregels brengt het boeiende gesprek ons steeds maar dichter bij elkaar. Zowel Monique en vooral André zijn onuitputtelijke en boeiende vertellers.

De jeugdjaren van Monique
Monique, geboren op 23 december 1943, was de oudste uit een gezin met 4 kinderen. Zij  heeft nog een broer Eric en 2 zussen: Annie en Jenny. Haar ouders Albert Ravelingien en Marie-Louise Bossuyt woonden in de Stationsstraat te Deerlijk. Vader Albert kwam aan de kost als textielarbeider bij de firma Vanneste-Verwee, beter gekend als de Brandemolen in Sint-Lodewijk. Later ging vader Albert samen met één van zijn broers aan de slag als zelfstandig scheerder in de Oudenaardse Heerweg te Sint-Lodewijk. Monique is trouwens ook de nicht van joggingplussers Romain Ravelingien en Patrick Ravelingien. Zij liep school in de meisjesschool in de Hoogstraat en ging dan naar de naai-en huishoudschool  in de nabij gelegen Sancta Maria. Graag had zij willen verder studeren, maar in die tijd was dit voor meisjes heel ongewoon. Als 16-jarige klopte zij haar eerste werkuren in een confectiebedrijf in de Waregemstraat.

De jeugdjaren van André
André zag het levenslicht op 28 oktober 1943 in de Waregemstraat 513 op de Molenhoek. Vader Pierre Naessens en moeder Angèle Geenens hadden 6 kinderen: Jozef, Maria, Marcel, André, Mariette en Jeannot. Vader Pierre werkte als wever bij Velouta, nadien bij Verbauwheede-Verstraete. Net als  zijn 2 oudere broers trok André te voet op naar de kleuterschool van de meisjesschool en dan nadien naar de  gemeentelijke jongensschool. Na het 7de leerjaar fietste hij dan naar de vakschool (VTI) te Waregem. Omdat hij geen oriëntatiejaar gevolgd had wist hij in het geheel niet welke richting hij zou volgen. Zelfs niet toen hij samen met zijn vader zich per fiets ging inschrijven. Vader zei dan maar al fietsend: “Kies maar textiel zoals ik altijd gedaan heb” Hij werd dus bijgevolg ingeschreven richting textiel en op 16-jarige leeftijd behaalde hij zijn A3 textiel. Nadien volgde hij nog een specialisatiejaar getouwmonteerder.

Het gezinsdrama bij de familie Naessens
Wij keren nu nog eventjes terug in de tijd wanneer André 7 jaar jong was. Wij laten André zelf aan het woord:
“Op een zaterdag in juni 1950 was het ontzettend warm en iedereen hapte naar afkoeling om aan die verzengende hitte te kunnen ontsnappen. Daarom hadden mijn 2 broers Jozef (14 j.) en Marcel (11j.) met enkele buurjongens afgesproken om te gaan zwemmen in het zwembassin van de firma Vanneste-Verwee in Sint-Lodewijk. Toen zij daar aankwamen, zagen zij dat die bassin gesloten was. Het vriendengroepje besloot dan maar om samen verder te fietsen richting de vaart in Stasegem. Toen Jozef dan in het water sprong, was hij waarschijnlijk bevangen door de koude temperatuur en kwam hij niet meer boven water. Onder het oog van zijn jongere broer Marcel en zijn vrienden verdronk Jozef. Toen veldwachter Jan Christiaens, in de volksmond Jan de Garde, later bij ons aanbelde om het overlijden van broer Jozef mee te delen, dacht vader eerst dat hij langs kwam om gewoon de tabaksplanten te tellen die vader jaarlijks kweekte, wetende dat op elke plant een soort accijns werd geheven.  De reacties van vader en moeder en het hele gebeuren errond hebben mij toen als 7-jarige voor altijd getekend. Je moet weten dat de week erna de proclamatie van het 8ste lj. doorging waarbij aan mijn broer Jozef als laureaat de 1ste prijs zou overhandigd worden. De dictionair Nederlands-Frans die hij dan zou ontvangen, heb ik nog altijd bij me als een blijvende herinnering . Het jaar nadien werd mijn jongste zus Jeannot geboren en 2 jaar later is dan mijn moeder vroegtijdig gestorven.”

Kom van dat dak af.
De naam “Los Muchacubanos” zegt u wellicht heel weinig of niets. Dit is de naam van het orkestje dat André samen met zijn vrienden had gevormd.  Deerlijk en omstreken kon genieten van deze ludieke gelegenheidscombo. Zoals het een orkest van naam en faam betaamt, lieten zij zelfs een professionele reclamefoto van hun orkest afdrukken. Tussendoor vervulde André zijn militaire dienst in Heverlee en Brugge.  Omdat vader Pierre als weduwnaar alleen voor de opvoeding van de kinderen instond, mocht André zijn legerplicht in België vervullen. Ondertussen leerde hij zijn vrouw Monique kennen in het “Wit Paard”. Samen waren zij dan ook veel te zien in die laatstgenoemde danszaal en ook in de “Golden River”. Monique vond wellicht terecht dat haar ouders bijzonder streng waren wat betreft de voor haar ingestelde avondklok. Haar sluitingsuur ging in om 21u.

Trouwen, bouwen en bijscholen
In 1966 trouwden Monique en André in de feestzaal van café De Gilde. De nonkel van Monique was namelijk in dat café de uitbater.  Na 2 jaar gewoond te hebben in een wijkhuis, met als verhuurder het textielbedrijf Nuyttens, namen zij hun definitieve intrek in hun huidige woning in de Tulpenlaan 18. In 1967 mochten ze hun oudste zoon Bart verwelkomen en enkele jaren later werd dan hun tweede zoon Koen geboren. Na de geboorte van hun tweede zoon Koen, bleef Monique thuis om voor de kinderen te zorgen. Vrij vlug na zijn huwelijk begon André aan zijn D-cursus om dan nadien praktijkles textiel te kunnen geven. Die cursus ging telkens op zaterdag door in het VTI te Kortrijk. Die cursus liep over 3 jaar. Hij begon toen zijn onderwijsloopbaan in het VTI te Waregem en is daar steeds blijven les geven. Toen hij 28 was, volgde André in Gent nog maar eens een opleiding van 4 jaar om zijn B1-diploma textiel te behalen. Weerom een loodzware periode voor zowel Monique en André. Die lessen gingen telkens door op vrijdagavond, de hele zaterdag en de zondagvoormiddag. M.a.w. een heel weekend zagen Monique en André elkaar nauwelijks.

Onze jaarlijkse wandelnamiddag
Naast zijn maandelijkse kaarting met 3 oud-leerkrachten (waaronder Romain Ravelingien) van het VTI-Waregem en het nauwgezet onderhouden van zijn sier- en moestuin, heeft André nog één grote hobby en dat is wandelen. Daarover vertelt André ons het volgende:
“Vandaag ben ik nu al bezig om de 14de wandeling voor te bereiden. Ik probeer zoveel mogelijk provinciale domeinen te bezoeken en zo weinig mogelijk drukke wegen aan te doen. Internet komt dan hierbij goed van pas. Ook wil ik bij verschillende stoppunten wat nuttige info verschaffen. Wat ook niet vanzelfsprekend is, is het vinden van een juiste zaal om de wandeling af te sluiten. Ook moet je een aangepast parcours vinden voor de volgwagen, want die kan uiteraard geen wandelpaden volgen. Samen met Monique doen we verschillende keren die wandeling vooraf. Wanneer we dan een passend zaaltje gevonden hebben, onderhandelen Maurice en ik met de uitbaters over het financiële plaatje en praktische schikkingen. Die wandelnamiddag voorbereiden doe ik ontzettend graag.”

Tot slot kijken we nog even samen de fotoalbums door. Terecht fier zijn Monique en André over hun kinderen en 4 kleinkinderen. Samen met Monique en André was het terugreizen naar hun verleden ontzettend leuk en boeiend.

Stefaan Archie